Pochodzenie: Wielka Brytania.
Klasyfikacja FCI: Grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne.

Sekcja 1.3. Małe psy gończe. Obowiązują próby pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Sądzi się, że beagle powstał w drodze selekcjonowania najmniejszych foxhoundów do polowania z pieszym myśliwym, najczęściej na zająca. Do dzisiaj wykorzystywany jest do polowań w sforach, często organizowanych przez rozmaite stowarzyszenia i instytucje. Jest to mały pies pełen energii, entuzjazmu i wigoru, zawsze gotów do każdego zajęcia. Wszystkie cechy tego psa powinny składać się na obraz sportowca, a nie ma piękniejszego widoku niż sfora beagle gnająca za zdobyczą z głowami przy ziemi i ogonami postawionymi sztywno do góry. W czasie panowania Henryka VIII i Elżbiety I istniały także beagle szorstkowłose, niektóre tak małe, że mieściły się w kieszeni kurty myśliwskiej. Z czasem beagle stały się większe, ale do dzisiaj zdarzają się w miotach osobniki małe, nazywane „kieszonkowymi”.

WRAŻENIE OGÓLNE: Mocny, zwartej budowy, pies gończy, raczej szlachetny, nie ociężały.

WAŻNE PROPORCJE: Długość czaszki od guza potylicznego do stopu możliwie taka sama jak długość kufy do czubka nosa. Odległość od podłoża do łokcia wynosi ok. połowy wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT: Wesoły, odważny, energiczny i zdecydowany, czujny i inteligentny. Ruchliwy i sympatyczny.

Jego specjalnością łowiecką jest gonienie po śladzie, głównie zajęcy. Temperament zrównoważony; nie agresywny ani bojaźliwy.

GŁOWA: Średniej długości, mocna, ale nie ciężka, delikatniejsza u suk, pozbawiona zmarszczek i fałd.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Lekko wysklepiona, średniej szerokości z nie znacznym guzem potylicznym.

Stop wyraźnie zaznaczony, najlepiej, gdy znajduje się w połowie długości głowy.
Trzewioczaszka:

Nos: szeroki, pożądany czarny, ale u jasno umarszczonych psów może być jaśniejszy; nozdrza szerokie.

Kufa: nie spiczasta.
Wargi: umiarkowane obwisłe.

Uzębienie: szczęki mocne, z doskonałym, regularnym zgryzem nożycowym. Siekacze ustawione pionowo.
Oczy: ciemno brązowe lub orzechowe, dość duże, nie są osadzone głęboko, ani wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym i miłym wyrazie.
Uszy: długie, zza okrąglonymi końcami, osadzone nisko, sięgające w pozycji wyciągniętej prawie końca nosa, cienkie i zwisające wdzięcznie blisko policzków.

SZYJA: Dostatecznie długa, aby umożliwić psu swobodne tropienie, lekko łukowata, z nie wielkim podgardlem.

TUŁÓW: Dobrze związany, wyważony.

Grzbiet: prosty i poziomy.

Lędźwie: krótko związany, harmonijne mocne i giętkie. Klatka piersiowa: głęboka, sięga poniżej łokci.
Żebra: dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu. Brzuch: nie nadmiernie podkasany.

OGON: Mocny, średniej długości. Osadzony wysoko, noszony wesoło, lecz nie zakręcony ani nachylony ponad grzbietem. Dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie

Łopatki: Skośnie ułożone nieprzeładowane.
Łokcie: Mocne, niewykręcone na zewnątrz ani niepodstawione pod tułów.

Przedramię: Kończyny przednie proste, pionowe o okrągłym Kośćcu.

Śródręcza: krótkie.
Łapy: mocne i zwarte, dobrze wysklepione o mocnych opuszkach – nie zajęcze, pazury krótkie.
Kończyny tylne:

Uda: muskularne.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Stawy skokowe: mocne, nisko umieszczone, równoległe.

Łapy: mocne i zwarte, dobrze wysklepione o mocnych opuszkach – nie zajęcze, pazury krótkie.

CHODY: Grzbiet w ruchu mocny i prosty, niekołyszący się. Akcja frontu swobodna o długim wykroku, równoległe i niska; mocny napęd kończyn tylnych. Pies nie może poruszać się wąsko tyłem ani plątać lub zbyt wysoko podnosić kończyn przednich.

SZATA:

Sierść: Krótka, gęsta, na każdą pogodę.

Maść: Trójbarwna (czarna, płowa i biała) błękitna, płowa i biała; biała w łaty: borsucze, zajęcze, cytrynowe; cytrynowa z białym, czerwona z białym, płowa z białym, czarna z białym, jednolicie białym. Wszystkie wyżej wymienione kolory z wyjątkiem czysto białego mogą być przesiane. Żadna inna maść niedopuszczalna. Koniec ogona biały.

WYMIARY:

Wysokość w kłębie (pożądana) - minimalna 33 cm, - maksymalna 40 cm.

WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.

WADY DYSKFALIFIKUJĄCE:

  Agresja lub wyraźna lękliwość

  Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia

charakteru powinny być dyskwalifikowane.

N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło ZKwP

SZKOLENIE

Pamiętajmy, że Beagle to pieski rasy myśliwskiej obdarzone silnym instynktem łowieckim o doskonałym nosie. Podlegające próbom pracy.

Szkolenie Beagla nie jest łatwą sprawą. Są to pieski często uparte, a przez to,że są mocno ciekawe świata szybko się nudzą.

Pracę z pieskiem możemy zacząć już od momentu kiedy pojawi się w naszym domu, pamiętajmy jednak,że musimy być bardzo cierpliwi, konsekwentni a za każde wykonane polecenie zawsze pieska nagradzać.

UŻYTKOWOŚĆ

Jak już wspominałam Beagle mogą brać udział w konkursach i zdobywać tytuły w konkursach organizowanych przez PZŁ takich jak

Konkurs Pracy Tropowców, którego celem jest odnalezienie zwierzyny podążając po wcześniej przygotowanym śladzie,

Próby i Konkursy Pracy Dzikarzy, które odbywają się w lesie, na ogrodzonych terenach w tzw. zagrodzie o powierzchni wystarczającej dla poruszania się swobodnego dzików.

PIES RODZINNY

Beagle są psami pogodnymi, wesołymi,energicznymi i pozbawionymi agresji przez co świetnie nadają się by zostać psem rodzinnym. Swietnie dogaduje się z dziećmi i jest niezmordowany w zabawach z nimi.

Jednak pamiętać trzeba,że jako pies myśliwski potrzebuje dużo ruchu i nowych doznań i spacer w około bloku mu nie wystarczy.

Beagle to psy, które dobrze czują się w sforze więc nie lubią samotności.

Pozostawiony sam na wiele godzin może mocno tęsknić za swoimi ludźmi, a na podwórku z nudów może zabawić się w ogrodnika.

Musimy ciągle pamiętać, że pieski tej rasy uwielbiają gonić i tropić a instynkt myśliwski jest bardzo duży.

ZDROWIE

Beagle jest to rasa ciesząca się dobrym zdrowiem. Hodowcy przykładają dużą wagę by pieski w ich hodowlach były przebadane na choroby genetyczne i do kojarzeń dobierają tylko zdrowe osobniki.

Niestety wielu „hodowców” niezrzeszonych w ZKwP nie przykłada uwagi do żadnych badań stąd niestety większość właścicieli później ma problem ze zdrowiem swojego pupila.

Największym problemem często spotykanym u tej rasy jest otyłość, która morze doprowadzić do szeregu problemów zdrowotnych.

Każdy właściciel powinien sprawdzać stan uszu,gdyż może dojść do zapalenia a obwisłe ucho sprzyja temu.

Możemy się spotkać z tzw. wypadnięciem trzeciej powieki – wiśniowe oko.

ŻYWIENIE

Cechą charakterystyczną tych piesków jest „wilczy apetyt” i wieczny nieprzemijający głód. Przyszły właściciel musi bacznie uważać na ilości podawanego pokarmu by nie doprowadzić do otyłości.

Na rynku w tej chwili mamy bardzo duży wybór karm suchych, mokrych.

Pamiętajmy by dokładnie sprawdzać skład karmy i wybierać gdzie w składzie występuje jak najwięcej mięsa a jak najmniej wypełniaczy jak np. zboża.

Mamy też możliwość również karmić pieska surowym mięsem – BARF w odpowiedniej ilości i odpowiednio dobranym składzie i rodzaju mięsa.

Oczywiście uzupełniamy dietę pieska odpowiednimi suplementami.

PIELĘGNACJA

Pielęgnacja piesków nie jest trudna, jest to rasa krótkowłosa. Wystarczy martwy włos wyczesać odpowiednimi szczotkami a i co jakiś czas pieska wykąpać.

W przycinaniu pazurków może nam pomóc weterynarz lub możemy udać się do specjalnego salonu groomerskiego.

Niestety Beagle gubią dużą ilość sierści więc musimy być przygotowani, że odkurzacz stanie się najlepszym sprzymierzeńcem w usuwaniu jej.

WYSTAWY

Na początku przyszły wystawca powinien zapoznać się z regulaminem wystaw psów rasowych umieszczonych na stronie ZKwP co pozwoli mu oswoić się z zasadami panującymi na wystawie psów.

Oczywiście każdy hodowca zapewnie pomoże postawić pierwsze kroki na ringu i udzieli ważnych wskazówek

Wystawy psów rasowych organizowane przez Związek Kynologiczny dzielą się na:

-Krajowe

-Klubowe

-Specjalistyczne

-Międzynarodowe

Pieski na każdej wystawie sędziowane są w klasach :

młodszych szczeniąt- dla psów/suk w wieku od 4-6 miesięcy 

szczeniąt – dla psów/suk w wieku od 6-9 miesięcy

młodzieży - od 9-18 miesięcy 

pośredniej - od 15-24 miesięcy 

otwartej - od 15 miesięcy w górę 

użytkowej - dla od 15 miesięcy w górę oraz jako dodatkowy warunek posiadanie przez psa certyfikatu użytkowości 

championów dla psów z tytułem championa lub interchampiona 

weteranów dla psów/suk które ukończyły 8 lat

Psy mogą uzyskać następujące oceny:

doskonałą 

bardzo dobrą

dobrą

dostateczną

dyskwalifikującą

nie do oceny

Piesek oceniany jest w ruchu oraz w pozycji wystawowej. Nie może się bać dotyku sędziego, umieć pokazywać zęby i nie wykazywać agresji.

Nie trzeba poddawać się gdy nam pójdzie źle, pies i my możemy nie mieć dobrego dnia ale podczas następnej wystawy wygrana może być już nasza  🏆🥇😊