ARTYKUŁY
Pochodzenie: Wielka Brytania.
Klasyfikacja FCI: Grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne.
Sekcja 1.3. Małe psy gończe. Obowiązują próby pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Sądzi się, że beagle powstał w drodze selekcjonowania najmniejszych foxhoundów do polowania z pieszym myśliwym, najczęściej na zająca. Do dzisiaj wykorzystywany jest do polowań w sforach, często organizowanych przez rozmaite stowarzyszenia i instytucje. Jest to mały pies pełen energii, entuzjazmu i wigoru, zawsze gotów do każdego zajęcia. Wszystkie cechy tego psa powinny składać się na obraz sportowca, a nie ma piękniejszego widoku niż sfora beagle gnająca za zdobyczą z głowami przy ziemi i ogonami postawionymi sztywno do góry. W czasie panowania Henryka VIII i Elżbiety I istniały także beagle szorstkowłose, niektóre tak małe, że mieściły się w kieszeni kurty myśliwskiej. Z czasem beagle stały się większe, ale do dzisiaj zdarzają się w miotach osobniki małe, nazywane „kieszonkowymi”.
WRAŻENIE OGÓLNE: Mocny, zwartej budowy, pies gończy, raczej szlachetny, nie ociężały.
WAŻNE PROPORCJE: Długość czaszki od guza potylicznego do stopu możliwie taka sama jak długość kufy do czubka nosa. Odległość od podłoża do łokcia wynosi ok. połowy wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT: Wesoły, odważny, energiczny i zdecydowany, czujny i inteligentny. Ruchliwy i sympatyczny. Jego specjalnością łowiecką jest gonienie po śladzie, głównie zajęcy. Temperament zrównoważony; nie agresywny ani bojaźliwy.
GŁOWA: Średniej długości, mocna, ale nie ciężka, delikatniejsza u suk, pozbawiona zmarszczek i fałd.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Lekko wysklepiona, średniej szerokości z nie znacznym guzem potylicznym.
Stop wyraźnie zaznaczony, najlepiej, gdy znajduje się w połowie długości głowy.
Trzewioczaszka:
Nos: szeroki, pożądany czarny, ale u jasno umarszczonych psów może być jaśniejszy; nozdrza szerokie.
Kufa: nie spiczasta.
Wargi: umiarkowane obwisłe.
Uzębienie: szczęki mocne, z doskonałym, regularnym zgryzem nożycowym. Siekacze ustawione pionowo.
Oczy: ciemno brązowe lub orzechowe, dość duże, nie są osadzone głęboko, ani wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym i miłym wyrazie.
Uszy: długie, zza okrąglonymi końcami, osadzone nisko, sięgające w pozycji wyciągniętej prawie końca nosa, cienkie i zwisające wdzięcznie blisko policzków.
SZYJA: Dostatecznie długa, aby umożliwić psu swobodne tropienie, lekko łukowata, z nie wielkim podgardlem.
TUŁÓW: Dobrze związany, wyważony.
Grzbiet: prosty i poziomy.
Lędźwie: krótko związany, harmonijne mocne i giętkie. Klatka piersiowa: głęboka, sięga poniżej łokci.
Żebra: dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu. Brzuch: nie nadmiernie podkasany.
OGON: Mocny, średniej długości. Osadzony wysoko, noszony wesoło, lecz nie zakręcony ani nachylony ponad grzbietem. Dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie
Łopatki: Skośnie ułożone nieprzeładowane.
Łokcie: Mocne, niewykręcone na zewnątrz ani niepodstawione pod tułów.
Przedramię: Kończyny przednie proste, pionowe o okrągłym Kośćcu.
Śródręcza: krótkie.
Łapy: mocne i zwarte, dobrze wysklepione o mocnych opuszkach – nie zajęcze, pazury krótkie
Kończyny tylne :
Uda: muskularne.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Stawy skokowe: mocne, nisko umieszczone, równoległe.
Łapy: mocne i zwarte, dobrze wysklepione o mocnych opuszkach – nie zajęcze, pazury krótkie.
CHODY: Grzbiet w ruchu mocny i prosty, niekołyszący się. Akcja frontu swobodna o długim wykroku, równoległe i niska; mocny napęd kończyn tylnych. Pies nie może poruszać się wąsko tyłem ani plątać lub zbyt wysoko podnosić kończyn przednich.
SZATA:
Sierść: Krótka, gęsta, na każdą pogodę.
Maść: Trójbarwna (czarna, płowa i biała) błękitna, płowa i biała; biała w łaty: borsucze, zajęcze, cytrynowe; cytrynowa z białym, czerwona z białym, płowa z białym, czarna z białym, jednolicie białym. Wszystkie wyżej wymienione kolory z wyjątkiem czysto białego mogą być przesiane. Żadna inna maść niedopuszczalna. Koniec ogona biały.
WYMIARY:
Wysokość w kłębie (pożądana) - minimalna 33 cm, - maksymalna 40 cm.
WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.
WADY DYSKFALIFIKUJĄCE:
Agresja lub wyraźna lękliwość
Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia
charakteru powinny być dyskwalifikowane.
N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło ZKwP
SZKOLENIE
Pamiętajmy, że Beagle to pieski rasy myśliwskiej obdarzone silnym instynktem łowieckim o doskonałym nosie. Podlegające próbom pracy.
Szkolenie Beagla nie jest łatwą sprawą. Są to pieski często uparte, a przez to,że są mocno ciekawe świata szybko się nudzą.
Pracę z pieskiem możemy zacząć już od momentu kiedy pojawi się w naszym domu, pamiętajmy jednak,że musimy być bardzo cierpliwi, konsekwentni a za każde wykonane polecenie zawsze pieska nagradzać.
UŻYTKOWOŚĆ
Jak już wspominałam Beagle mogą brać udział w konkursach i zdobywać tytuły w konkursach organizowanych przez PZŁ takich jak Konkurs Pracy Tropowców, którego celem jest odnalezienie zwierzyny podążając po wcześniej przygotowanym śladzie, Próby i Konkursy Pracy Dzikarzy, które odbywają się w lesie, na ogrodzonych terenach w tzw. zagrodzie o powierzchni wystarczającej dla poruszania się swobodnego dzików.
PIES RODZINNY
Beagle są psami pogodnymi, wesołymi,energicznymi i pozbawionymi agresji przez co świetnie nadają się by zostać psem rodzinnym. Swietnie dogaduje się z dziećmi i jest niezmordowany w zabawach z nimi. Jednak pamiętać trzeba,że jako pies myśliwski potrzebuje dużo ruchu i nowych doznań i spacer w około bloku mu nie wystarczy. Beagle to psy, które dobrze czują się w sforze więc nie lubią samotności. Pozostawiony sam na wiele godzin może mocno tęsknić za swoimi ludźmi, a na podwórku z nudów może zabawić się w ogrodnika. Musimy ciągle pamiętać, że pieski tej rasy uwielbiają gonić i tropić a instynkt myśliwski jest bardzo duży.
ZDROWIE
Beagle jest to rasa ciesząca się dobrym zdrowiem. Hodowcy przykładają dużą wagę by pieski w ich hodowlach były przebadane na choroby genetyczne i do kojarzeń dobierają tylko zdrowe osobniki.Niestety wielu „hodowców” niezrzeszonych w ZKwP nie przykłada uwagi do żadnych badań stąd niestety większość właścicieli później ma problem ze zdrowiem swojego pupila.
Największym problemem często spotykanym u tej rasy jest otyłość, która morze doprowadzić do szeregu problemów zdrowotnych.
Każdy właściciel powinien sprawdzać stan uszu,gdyż może dojść do zapalenia a obwisłe ucho sprzyja temu. Możemy się spotkać z tzw. wypadnięciem trzeciej powieki – wiśniowe oko.
ŻYWIENIE
Cechą charakterystyczną tych piesków jest „wilczy apetyt” i wieczny nieprzemijający głód. Przyszły właściciel musi bacznie uważać na ilości podawanego pokarmu by nie doprowadzić do otyłości. Na rynku w tej chwili mamy bardzo duży wybór karm suchych, mokrych. Pamiętajmy by dokładnie sprawdzać skład karmy i wybierać gdzie w składzie występuje jak najwięcej mięsa a jak najmniej wypełniaczy jak np. zboża.
Mamy też możliwość również karmić pieska surowym mięsem – BARF w odpowiedniej ilości i odpowiednio dobranym składzie i rodzaju mięsa. Oczywiście uzupełniamy dietę pieska odpowiednimi suplementami.
PIELĘGNACJA
Pielęgnacja piesków nie jest trudna, jest to rasa krótkowłosa. Wystarczy martwy włos wyczesać odpowiednimi szczotkami a i co jakiś czas pieska wykąpać. W przycinaniu pazurków może nam pomóc weterynarz lub możemy udać się do specjalnego salonu groomerskiego. Niestety Beagle gubią dużą ilość sierści więc musimy być przygotowani, że odkurzacz stanie się najlepszym sprzymierzeńcem w usuwaniu jej.
WYSTAWY
Na początku przyszły wystawca powinien zapoznać się z regulaminem wystaw psów rasowych umieszczonych na stronie ZKwP co pozwoli mu oswoić się z zasadami panującymi na wystawie psów.
Oczywiście każdy hodowca zapewnie pomoże postawić pierwsze kroki na ringu i udzieli ważnych wskazówek
Wystawy psów rasowych organizowane przez Związek Kynologiczny dzielą się na:
-Krajowe
-Klubowe
-Specjalistyczne
-Międzynarodowe
Pieski na każdej wystawie sędziowane są w klasach :
młodszych szczeniąt- dla psów/suk w wieku od 4-6 miesięcy
szczeniąt – dla psów/suk w wieku od 6-9 miesięcy
młodzieży - od 9-18 miesięcy
pośredniej - od 15-24 miesięcy
otwartej - od 15 miesięcy w górę
użytkowej - dla od 15 miesięcy w górę oraz jako dodatkowy warunek posiadanie przez psa certyfikatu użytkowości
championów dla psów z tytułem championa lub interchampiona
weteranów dla psów/suk które ukończyły 8 lat
Psy mogą uzyskać następujące oceny:
doskonałą
bardzo dobrą
dobrą
dostateczną
dyskwalifikującą
nie do oceny
Piesek oceniany jest w ruchu oraz w pozycji wystawowej. Nie może się bać dotyku sędziego, umieć pokazywać zęby i nie wykazywać agresji.
Nie trzeba poddawać się gdy nam pójdzie źle, pies i my możemy nie mieć dobrego dnia ale podczas następnej wystawy wygrana może być już nasza 🏆🥇😊
Copyright©2016-2022 swingtoharmony.com / Designed by Monika Aleksandrowicz
Zdjęcia oraz teksty znajdujące się na stronie objęte są prawami autorskimi. Kopiowanie i zamieszczanie tylko za zgodą autora.